Άρθρο στην εφημερίδα «Το Βήμα»
Προ διμήνου ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια «διαβόητη» έκθεση για την ελευθερία του Τύπου, που κατατάσσει την Ελλάδα -σύμφωνα με καλά προστατευόμενες πηγές- σε θέση χαμηλότερη από το Τσαντ, την Ισπανία κάτω από τη Δομινικανή Δημοκρατία, τον Καναδά κάτω από τη Ναμίμπια και τις ΗΠΑ κάτω από την Μπουρκίνα Φάσο.
Κι ενώ ακόμα δεν έχει κατορθώσει κανείς να μάθει ποιες είναι οι πηγές και τα στοιχεία αυτής της έρευνας των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα, ποιοι και με ποιο σκεπτικό κατέταξαν απολυταρχικά και στρατιωτικά καθεστώτα πάνω από σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, δέχτηκε άκριτα και αναντίρρητα όσα την βολεύουν νομίζοντας πως ανακάλυψε -και πάλι- τον «απόλυτο» τρόπο για να «ρίξει» την Κυβέρνηση.
Δεν έμειναν όμως μόνο εκεί. Μόλις λίγες μέρες πριν, αποφάσισαν να ερμηνεύσουν επιλεκτικά την Έκθεση της Κομισιόν για τα κράτη μέλη της ΕΕ, μεταφράζοντάς την σε «ευρωπαϊκό χαστούκι» για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα και μόνο(!). Μια έκθεση που κάνει μόνο μια σύσταση στην Ελλάδα στο κομμάτι του Τύπου, τονίζοντας τη συμμόρφωση της χώρας με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και την πρόοδο στις νομοθετικές ρυθμίσεις.
Είμαι περίεργος, όμως, αν κανείς θα μπορούσε να ανασύρει τα αποτελέσματα της ίδιας έρευνας πριν από τέσσερα χρόνια, όταν η κ. Γεροβασίλη θεωρούσε «δικαίωμα» της κυβέρνησης να υποδεικνύει στα κανάλια τις ειδήσεις. Ήταν καλύτερος ίσως ο δείκτης του επιπέδου της δημοσιογραφικής ελευθερίας, όταν υπουργοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απειλούσαν «να χώσουν τρία μέτρα κάτω απ΄ τη γη» ή μήνυαν δημοσιογράφους οι οποίοι περνούσαν τη νύχτα στα κρατητήρια;
Η απάντηση είναι όχι. Όπως όχι είναι η απάντηση και στο αν ο δείκτης για την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα είναι χαμηλότερος από απολυταρχικά καθεστώτα.
Όταν ασκείται δημόσια, δριμύτατη -ή και κακόβουλη- κριτική, όταν στοχοποιούνται πολιτικοί -γυναίκες και άνδρες- για την προσωπική τους ζωή, την εμφάνιση και τη σεξουαλική τους ταυτότητα, δεν μιλάμε για περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου. Όταν οικογένειες ολόκληρες βρίσκονται στο στόχαστρο μιας κακόβουλης πένας, απλώς και μόνο γιατί είναι συγγενείς του Πρωθυπουργού, ή κάποιου Υπουργού, μιλάμε για στρέβλωση της λειτουργίας της δημοσιογραφίας.
Το να αναγνωρίζεις και να στηλιτεύεις τα ψέματα δεν είναι περιορισμός καμιάς ελευθερίας. Ενοχλεί προφανώς το να ξεμπροστιάζεις τον κιτρινισμό και τα fake news. Ενοχλεί εκείνους που έμαθαν μια ζωή να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους από ψευδείς ειδήσεις, εκείνους που επενδύουν στο χάος, εκείνους που αναζητούν την πολιτική και κοινωνική τους ύπαρξη πάνω σε ψέματα.
Είναι, άραγε, τυχαίο το γεγονός ότι όσοι δημοσιογράφοι ή όσα μέσα έχουν πέσει θύματα άνανδρων εγκληματικών ενεργειών είναι, κατά κύριο λόγο, εκείνα που ξεβολεύουν το εύκολο ψέμα και δεν εξυπηρετούν το χάος και το «μπάχαλο»; Τα γραφεία του ομίλου Real, το σπίτι του Άρη Πορτοσάλτε, το συνεργείο της ΕΡΤ που κάλυπτε επεισόδια στο ΟΠΑ και πολλές ακόμα περιπτώσεις.
Η ελευθεροτυπία στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ποτέ δεν τέθηκε σε αμφισβήτηση. Είναι κεκτημένο και οφείλουμε να συνεχίσουμε να το διαφυλάττουμε. Αυτό που πρέπει να περιφρουρήσουμε, πολιτικοί, πολίτες και δημοσιογράφοι, είναι τον Τύπο από αυτούς που καταχρώνται την έννοια της ελευθεροτυπίας και γίνονται ασύδοτοι και πολλές φορές χυδαίοι.
