O εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ηλιόπουλος δήλωσε ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία έρχεται από την Τουρκία του Ερντογάν και όχι από την Ευρώπη. Τι απαντάτε;
Η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι η πιο καίρια μεταρρύθμιση σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση συναρτήσει των αιτημάτων των φοιτητών τα τελευταία χρόνια. Όποιος έχει περάσει έστω και μία μέρα σε δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος. Η κυβέρνηση πήρε μια γενναία απόφαση να λύσει αυτό το πρόβλημα, δυστυχώς όμως δεν έχουμε ακούσει από την αξιωματική αντιπολίτευση κάποια ρεαλιστική αντιπρόταση, παρά μόνο αναπαραγωγή συνθημάτων του παρελθόντος και πολλαπλά «όχι σε όλα».
Υπάρχει η αντιπρόταση κ. Μαρινάκη που ακούγεται από πάρα πολλούς πρυτάνεις και άλλα κόμματα ότι θα μπορούσε το πρόβλημα να λυθεί με ιδιωτική φύλαξη και όχι αστυνόμευση και δη με ειδικούς φρουρούς, όπου πιστεύεται ότι θα γίνουν ο ασκός του Αιόλου.
Εγώ θεωρώ ότι η καλύτερη απάντηση σε όλο αυτό είναι η παράθεση της πραγματικότητας με τα αναρίθμητα περιστατικά παραβατικών συμπεριφορών. Και ουδέποτε το πρόβλημα λύθηκε μόνο με την παρουσία ιδιωτικών φυλάκων. Ορισμένοι, είτε σκόπιμα είτε άθελά τους, αγνοούν το νομικό πλαίσιο το οποίο διέπει την λειτουργία της ιδιωτικής φύλαξης. Και νομίζω αυτό που κάνουν οι περισσότεροι και κυρίως η Αριστερά και η Αξιωματική Αντιπολίτευση συγκεκριμένα είναι να παίζουν με τις λέξεις, γιατί στην ουσία αυτό που θα συσταθεί είναι ένα άοπλο σώμα, το οποίο θα προλαμβάνει κάποια περιστατικά και θα εγγυάται την νομιμότητα στα πανεπιστήμια.
Τότε γιατί ο ίδιος ο Πρόεδρος των Αστυνομικών ο κ. Γερακαράκος διαφωνεί και αυτός με το μέτρο αυτό; Ενώ φαντάζεται κανείς ότι θα έπρεπε να συμφωνεί εφόσον το νομοσχέδιο έγινε με συνεργασία Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη.
Δεν χρειάζεται να μπούμε σε διαδικασία σχολιασμού επιμέρους τοποθετήσεων που έχουν λάβει χώρα αναφορικά με αυτό το νομοσχέδιο. Εγώ αυτό που θέλω να πω είναι ότι μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες προεκλογικές εξαγγελίες του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια εμβληματική υπόσχεση που γίνεται πραγματικότητα. Η Νέα Δημοκρατία εφαρμόζει το πρόγραμμά της και στην συγκεκριμένη περίπτωση γνωρίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, – έχω την τύχη να μιλώ με πολλούς από τους παλιούς μου συμμαθητές, αλλά και να γνωρίζω την κατάσταση-, στηρίζει τη μεταρρύθμιση. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν είναι ένα νομοσχέδιο που στηρίζεται από έναν πολιτικό χώρο ή από ένα κόμμα, είναι ένα νομοσχέδιο που το επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία και της ελληνικής κοινωνίας και των φοιτητών.
Τι άλλες αλλαγές θα δούμε στα πανεπιστήμια αναφορικά με τα προβλήματα που έχουν;
Θεωρώ ότι η κυβέρνηση πηγαίνει πολύ σωστά βήμα-βήμα. Το πρώτο βήμα ήταν η κατάργηση του ασύλου ανομίας. Το δεύτερο βήμα ήταν αυτό το νομοσχέδιο που ίσως αδικείται μιλώντας μόνο για την ασφάλεια, καθώς νομίζω ότι έχει ανοίξει πλέον το δρόμο για παρεμβάσεις που έχουν να κάνουν με την ψηφιοποίηση πολλών διαδικασιών, με τον εκσυγχρονισμό σπουδών και κατά τη γνώμη μου μια εμβληματική μεταρρύθμιση που έπεται σχετικά με τη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων.
Πολύς λόγος έγινε για την μεταρρύθμιση με τους αιώνιους φοιτητές κατ’ εσάς, κατά την αντιπολίτευση εργαζόμενους φοιτητές.
Θεωρώ μια μεγάλη τομή την μεταρρύθμιση αυτή. Για να πάρει κάτι κάποιος σοβαρά πρέπει να μπαίνουν κανόνες. Να υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Και δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι σοβαρό όταν ένας φοιτητής είναι φοιτητής όσα χρόνια θέλει, χωρίς κάποιον περιορισμό. Από εκεί και πέρα, ας μην κάνουμε φτηνή προπαγάνδα: όλο αυτό θα ξεκινήσει να εφαρμόζεται από εδώ και πέρα. Επίσης, είναι αναγκαίο να αναφέρουμε ότι υπάρχουν ρυθμίσεις και δικλείδες πολύ σημαντικές και για εργαζόμενους φοιτητές και για φοιτητές με πολύ σοβαρά προβλήματα, προβλήματα υγείας κ.α. Τέλος, είναι απαραίτητο να τονίσουμε ότι η Υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως εισάκουσε και μία πρότασή μας, όπου το ν +2 το προσάρμοσε σε σχολές 5ετούς και 6ετούς φοίτησης ως ν +3.
Γιατί κ. Μαρινάκη να περάσει ένα νομοσχέδιο με δομικές αλλαγές, εν μέσω πανδημίας, και ενώ μαθητές και φοιτητές είναι πολύ κουρασμένοι και ψυχολογικά;
Θα αντιστρέψω το ερώτημα και θα πω: Γιατί δεν είχε γίνει μέχρι τώρα; Η απάντηση: Αν δεν γινόταν αυτή η μεταρρύθμιση, δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί με επιτυχία οποιαδήποτε άλλη μεταρρύθμιση. Είναι κάτι που το συζητάμε τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Από το 2005 που εισήχθην στη σχολή μου θυμάμαι να το συζητάω με καθηγητές και συμφοιτητές, άρα δεν είναι το «γιατί τώρα». Απλούστατα, έπρεπε να βρεθεί ένας Πρωθυπουργός που να αγνοήσει το οποιοδήποτε κόστος και νομίζω τον επιβραβεύει η κοινωνία με το να στηρίζει σε πρωτοφανή ποσοστά αυτή την απόφαση.
Πρωτοφανές δεν ήταν και το ποσοστό του κόσμου που διαδήλωσε κατά του νομοσχεδίου παιδείας;
Δεν θα συμφωνήσω σε αυτό. Σκεφτείτε ότι επί του συνόλου των φοιτητικών συλλόγων, λιγότεροι από 1/5 έλαβαν απόφαση συμμετοχής σε αυτά τα συλλαλητήρια και συνυπολογίστε ότι υπερπολλαπλάσιοι φοιτητές στήριξαν τις διαδικτυακές καμπάνιες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Το να βγαίνουν κάποιοι στον δρόμο, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν είναι καν ενεργοί φοιτητές δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «πρωτοφανής» συμμετοχή στις διαδηλώσεις.
Αλλά τι είναι αυτοί που διαδηλώνουν;
Αιώνιοι διαδηλωτές, πρώην φοιτητές και κομματικά στελέχη, τα οποία μάλιστα έχτισαν επί δεκαετίες καριέρες γύρω από καταλήψεις και πορείες. Και αποτελούν μία από τις βασικότερες αιτίες των προβλημάτων των ελληνικών πανεπιστημίων. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ένα «σύστημα» που χάνει το «προνόμιο» στην παραβατικότητα είναι αυτό που διαδηλώνει.
Τι απαντάτε σε όσους αναπτύσσουν το επιχείρημα ότι για χρόνιες παθογένειες των Πανεπιστημίων ευθύνεται η ΔΑΠ γιατί ηγείτο ως πλειοψηφία;
Καταρχάς αυτό είναι φτηνή προπαγάνδα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Πρώτον, το γεγονός ότι η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι πρώτη για παρά πολλά χρόνια δεν σημαίνει ότι είναι και αστυνομία ή εισαγγελέας για να επιβάλει το νόμο. Οι φοιτητές καθιστούν πρώτη τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και τις προτάσεις της, μεταξύ των οποίων και η αποκατάσταση της ασφάλειας στα πανεπιστήμια. Ποτέ δε θα μπορούσε, όμως, ούτε έπρεπε να εφαρμόσει τον νόμο με τη λογική του «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος». Άρα, αυτή η κριτική είναι τουλάχιστον άδικη και προβληματική για τη Δημοκρατία μας.