Του Παύλου Μαρινάκη
Αν ρωτήσουμε έναν φοιτητή τι σημαίνει για εκείνον το πανεπιστήμιό του, θα μας πει πολλά, θα μας μιλήσει για τις νέες εμπειρίες, τους νέους ανθρώπους, την διδασκαλία των μαθημάτων, τις εξεταστικές περιόδους. Όλοι όσοι φοιτήσαμε σε ελληνικά πανεπιστήμια θυμόμαστε με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια, αλλά δυστυχώς έχουμε να θυμόμαστε και δύσκολες στιγμές.
Πόσες εξεταστικές χάσαμε, πόσες καταλήψεις δε μας επέτρεψαν όχι απλώς να παρακολουθήσουμε μαθήματα, αλλά να μην μπορούμε καν να πλησιάσουμε τη σχολή μας. Θυμάμαι ακόμα τις ατέλειωτες συνελεύσεις, το συμφοιτητή μου που κατέληξε στα επείγοντα γιατί τόλμησε να υψώσει την φωνή του και να ρωτήσει τους αγνώστους που είχαν μπει στην συνέλευση με καδρόνια, «τι δουλειά είχαν εκεί μέσα». Και αυτό αναρωτιόμασταν όλοι. Τι δουλειά έχουν εκεί μέσα; Γιατί κανείς δεν έπιασε εκείνους που τον χτύπησαν, ποιοι είναι, ποιος θα τους βρει, τι έφταιγε εκείνος; Δεν έφταιγε εκείνος που μίλησε, έφταιγε η επί χρόνια καταστρατήγηση του αληθινού νοήματος του ασύλου.
Για όλους αυτούς που πάλεψαν για την κανονική και ανεμπόδιστη λειτουργία των πανεπιστημίων, για όλους εκείνους τους φοιτητές που αντιστάθηκαν στις καταλήψεις και πλήρωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το θράσος τους να αντιταχθούν στο κράτος «μπάχαλων» που επιχειρούσε να «αποφασίζει και να διατάζει μέσα στα πανεπιστήμια», για όλους εκείνους που μιλούσαν για την φύλαξη των πανεπιστημίων και την ίδρυση ενός σώματος ασφαλείας η κατάθεση του σχεδίου νόμου που έθεσε σε δημόσια διαβούλευση το Υπουργείο Παιδείας και η Υπουργός Νίκη Κεραμέως, είναι μία ιστορική στιγμή, μια στιγμή δικαίωσης και ανακούφισης.
Δικαίωσης για όλες τις αγωνιώδεις προσπάθειες και ανακούφισης, πρώτον ότι οι προσπάθειες αυτές δεν πήγαν χαμένες και δεύτερον ότι κανένας από δω και πέρα δεν θα κινδυνεύει μέσα στο δεύτερο σπίτι του, το πανεπιστήμιο.
Η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έκανε μια γενναία μεταρρύθμιση πηγαίνοντας στα πανεπιστήμια ένα βήμα πιο κοντά στον εκσυγχρονισμό, κάνοντας τα ένα χώρο ελευθερίας αλλά όχι ασυδοσίας όπου θα υπηρετούνται αποκλειστικά και μόνο η γνώση και η πρόοδος.
Το θέμα της ασφάλειας των Πανεπιστημίων είναι ένας από τους πυλώνες στους οποίους θα δομηθεί η ανώτατη εκπαίδευση της ψηφιακής εποχής στη χώρα μας. Τα ανώτατα όρια φοίτησης, η επαναφορά βάσης εισαγωγής με τη συμμετοχή όμως και των ίδιων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, η αλλαγή προς ένα δικαιότερο σύστημα συμπλήρωσης μηχανογραφικού είναι εργαλεία για την αναβάθμιση των Πανεπιστημίων, που αυτή τη φορά γίνονται με τη συμμετοχή τους, δίνοντάς τους την ευκαιρία να αντανακλούν τις ανάγκες και τις δυνατότητές τους.
Στο παρελθόν έχουν γίνει ξανά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση αλλά αυτή τη φορά είναι όλα διαφορετικά. Η επικράτηση της πραγματικής έννοιας του ασύλου, δεν είναι έμβλημα αλλά αναγκαιότητα, είναι μονόδρομος και είναι στο χέρι όλων μας να καταφέρουμε να κάνουμε πραγματικότητα αυτή την εμβληματική μεταρρύθμιση που θα φέρει τις επόμενες γενιές πιο μπροστά από μας. Είναι χρέος όλων των αρμόδιων φορέων να στηρίξουν τις αλλαγές και να ακολουθήσουν το δρόμο της ασφάλειας και της νομιμότητας. Τα Πανεπιστήμια είναι στο κατώφλι μιας ιστορικής αλλαγής, στο πέρασμα από την ανομία στην νέα εποχή.
